Zdobywca

Wspinaczka to rodzaj przemieszczania się po różnego rodzaju terenie na tyle stromym, że trzeba do tego używać zarówno siły nóg jak i rąk. Wspinaczka zazwyczaj odbywa się na otwartym terenie, gdzie do dyspozycji są góry i skały. W zeszłym stuleciu pojawiły się też obiekty sztuczne w zamkniętych przestrzeniach, gdzie tę trudną dyscyplinę sportową można trenować bez względu na panujące na zewnątrz warunki atmosferyczne. Wspinaczkę można podzielić ze względu na teren i rodzaj skał, po których się wspinamy i na technikę wspinaczkową często wynikającą z tego terenu.

Ze względu na teren, po którym się wspinamy wyróżniamy:
– wspinaczki lodowe
– wspinaczkę skalna
-wspinaczkę górską, a w niej taternictwo zimowe i letnie oraz alpinizm w górach lodowych
– wspinaczkę na sztucznych obiektach, a w niej urban-climbing, czyli wspinaczkę np. na budynki oraz wspinaczka panelowa na sztucznej ścianie
– himalaizm, czyli wspinaczkę wysokogórską
– bouldering, czyli wspinanie bez asekuracji
– wspinaczka skałkowa
– wspinaczka piaskowcowa
– wspinaczka wielkościanowa, czyli bigwall, do której potrzebne są ściany powyżej 300 m wysokości

We względu na technikę wyróżniamy:
– wspinaczka klasyczna łączy w sobie różne style, takie jak: alpejskie, wyprawowe, brytyjski, saksoński, francuski, OS, RP, RK, TR, AF, PP- zależą one od charakteru gór, ich budowy i rodzaju sprzętu używanego do ich pokonania i długości drogi wspinania
– wspinaczka techniką sztucznych ułatwień, inaczej wspinaczka hakowa. Wspinając się po górach w ten sposób używa się, jako chwytów, czy też punktów podparcia wpuszczanych przez samego wspinającego spitów, haków lub ringów.
Aby rozpocząć swoją przygodę ze wspinaniem należy zapisać się na specjalistyczne kursy, ponieważ jest to bardzo trudny i wymagający sport. Sami nie jesteśmy w stanie poznać technik wspinaczkowych i zadbać o swoje bezpieczeństwo bez jakiegokolwiek przygotowania. Pierwsze kroki można skierować w miejsca, gdzie są wybudowane sztuczne ściany do wspinaczki, a tam poznamy kogoś, kto wciągnie nas w to środowisko, a po drugie na ścianie przekonamy się jak trudny jest sport i jakiej siły i kondycji od nas wymaga. Ludzie zajmujący się wspinaczką muszą być obdarzenie szeregiem cech fizycznych i psychicznych. A o ile ciało można wytrenować, to potrzebne predyspozycje psychiczne są trudne do wypracowania, z większością z nich trzeba się urodzić. Na pewno problemem będzie lęk wysokości i nieumiejętność podejmowania szybkich decyzji, co może podczas wyprawy kosztować życie wielu ludzi. Do tego potrzebna jest wielka dyscyplina i chęć ciągłej nauki, a co za tym idzie brak ślepej wiary we własne siły, choć pewność siebie też jest ważną cechą. Predyspozycje fizycznie to głównie siła, przede wszystkim rąk i palców dłoni, ogólna gibkość i dobra wydolność organizmu. Himalaiści muszą też dobrze znosić skoki ciśnienia i braki tlenu w powietrzu na dużych wysokościach.

Głównym „składnikiem” wspinaczki jest także sprzęt do niej potrzebny. Jest go niezmiernie dużo, a do tego musimy wiedzieć jak go używać by zapewniał nam bezpieczeństwo. Ilość tego sprzętu i jego różnorodność zależy, jak nie trudno się domyślić, od rodzaju wspinaczki i terenu, na którym się ona odbywa. Ludzie, którzy wspinają się bez zabezpieczeń na duże wysokości, potrzebują tylko lekkiego ubrania, specjalistycznych butów oraz zapasu magnezji przyczepianej w woreczku przy pasie. Podstawowy sprzęt to liny, uprzęże (zakładane przez wszystkich uczestników, łączy się ich jedną liną, by w razie ześlizgnięcia się w przepaść jednego nie doszło do jego upadku) i czekany zapewniające bezpieczeństwo oraz buty dobrze trzymające się na różnym podłożu i trzymające dobrze stopę i kostkę, poza tym kask ochronny. Kiedy potrzebne jest zakładanie punktów asekuracyjnych wtedy używa się wspomnianych ringów, spitów, haków, a także lin, kostek, karabinków, jebadełek, friendów, knotów i ekspresów, przyrządów asekuracyjnych (ósemki, płytki, reverso, gri- gri). Amatorzy wspinaczki zimowej i lodowej muszą mieć jeszcze raki na buty, śruby lodowe i specjalistyczne ubrania, chroniące ich przy temperaturach czasami poniżej -50 stopni Celsjusza. Himalaiści przez to, że ich wyprawa trwa długie tygodnie, muszą mieć sprzęt potrzebny do rozbijania kilku obozów na różnych wysokościach góry, a do tego sprzęt z tlenem, sprzęt radiowy i satelitarny, i inny potrzebny do przeżycia z ekstremalnych warunkach poza jakąkolwiek cywilizacją.